Nafile

Yahu ben bir şey diyecektim. Böyle boşluk falan gibi kelimeler geçecekti içinde. Neydi o sahi? İçimden geçen ve bir türlü dile getiremediğim o sözler nelerdi? Ağzımda acı bir tad, yüreğimde kor bırakan o hal, o his, o şey işte en nihayetinde neydi? Tam söyleyecekken boğazımda düğümlenen cümleler, yerini hıçkırıklara bırakan kelimeler nelerdi? Yahu ben bir şey diyecektim, o neydi?

İnsanın içinde tuttuğu nedir? Dışarı vurduğu ne? Yuttuğunu mu daha çabuk unutur insan yoksa kustuğunu mu? Midene ve tabi yüreğine oturan bir acıyı hazmetmek mümkün değil midir yoksa?

Çok soru var aklımda. O kadar çok ve o kadar karışık ki doğru düzgün dillendiremiyorum bile hiçbirini. Hem bugünün soruları da değil bunlar. Bir süredir, kimbilir ne zamandır birike birike...

Bak şimdi bir an durup sakin kafayla kontrol edince aslında o kadar da çok soru olmadığını fark ettim. Sıçarım böyle işin içine o zaman lan ben. Hani yiyeceğin faydalı kısımlarını alıp kana karıştıran, kalanını da bok diye vücuttan atan dolaşım sistemi var ya, onun gibi çalışan kafama ve ruhuma sıçarım lan! Kızmak, köpürmek, nefret etmek vakti bile geçmişken hala özlemle anılanlar varsa ben öyle hafızanın ta amına koyarım! Yeter lan, yeter yeminle.

O değil de, şu benim ele bir çözüm bulsak, hep aynı yere gitmese ne güzel olacak.