Nafile

Dört gündür evimizde iki Polonyalı bir Fransız üç misafirimiz vardı. Misafirleri nereden buldunuz demeyin, uzun bir hikaye. CouchSurfing diye bir site var, ordan bul(un)duk diyeyim, siz siteyi ziyaret ederek devamını anlayacaksınız zaten. Yok benden dinlemek istiyorsanız illaki derginin sonraki sayısı için aklımdaki konunun bu olduğunu söyleyebilirim.

Salı akşamı geldiler evimize. Hemen kaynaşıverdik, çok cana yakın çocuklardı gerçekten. Ben pek bilmem ama dostum bir sene Fransa'da yaşadığı için Bruno'nun sıradışı bir Fransız olduğunu söyledi. Onun çat pat İngilizce konuşması, benim arada sırada bir iki cümlelik Fransızca cümle kurma çabalarım iletişim kurmamıza engel teşkil etmedi, gayet güzel anlaştık. Bu sabah İstanbul'a gitmek için yola çıktığında içim hoş oldu gerçekten. Şirine'nin bir gecede Fransızca'yı anlamaya başlamasına ise bir şey demiyorum zaten. (Burada çapkın bir gülücük var.)

Polonyalılar (Robert ve Magda) iki sevgili yola çıkmış dolaşıyorlar, ne güzel ya! İkisi de gayet hayat dolu, konuşkan insanlar. Polonya ve Türkiye'de ortak olan şeyler için bizimkiyle kim kimden aldı atışmaları(!), aynen benim gibi tersinden konuşarak şaka yapmaları falan çok hoştu. Bruno'dan birkaç saat sonra da onlar ayrıldılar evden ama ayrılırken ayakları geri geri gidiyordu resmen. Bizim için de zor oldu, alışmıştık ya.

Giderken bir de hediye bıraktılar bize. Kadifekale'den almışlar, üçü birden. Bruno önceden çıktığı için hediyeyi Robert ve Magda'nın elinden aldık ama arka tarafına üçü birden adlarını yazmışlar zaten. Çok duygulandım. Dört yıldır İzmir'de yaşayan fakat Kadifekale'ye gitmemiş biri olarak biraz utandım da. Hediyeyi hemen duvarımıza astık ve ben fotoğrafını çektim. Aşağıda solda ön yüzünün, sağda arka yüzünün fotoğrafı var. Öyle işte.