Nafile

Geçtiğimiz hafta iki ilginç muhabbete tanık oldum. Tanık oldum deyince sanki birileri muhabbet ediyormuş da ben duymuşum gibi oluyor. Öyle değil. Benimle muhabbet edilirken ilginç muhabbet oldu. Ne diyorum ben ya? Farkındayım abuk cümleler kurdum. Silmeyeceğim ama. Yeniden başlayacağım.


Geçtiğimiz hafta hakkımda iki ilginç tespit yapıldı. Birincisi ah canım kardaşım benim arkadaşım Burak'tan geldi. Birebir onun cümlesini aktarıyorum. (Aslında birebir değil. Bizim kendisiyle sohbet ederken memleketimin rastgele bir bölgesinin ağzından konuşma alışkanlığımız var. Aynı cümlenin içinde bile farklı ağızlar kullanabildiğimiz için ben doğrudan İstanbul ağzına çevrilmiş olarak yazacağım.) "Adamım hayatın kendini etrafındakilere sittirettirtmekle geçiyor." İlk okuduğumda anlamadım bu cümleyi. Daha doğrusu anladım ama doğru anladığımdan emin olamadım. Her zaman yaptığım gibi salağa yatıp üç beş soru üst üste sorup ne söylemek istediğini anladım bizimkini. Hayatım etrafımdakilere beni boşvermelerini telkin etmekle geçiyormuş. Bunu neden söyleme gereği duyduğunu sorduğumda "Dikkatimi çekti." deyip sıyrıldı işin içinden.


İkinci tespit ise şu zırdeli dünyada yalnız bir akıllı (tamlamanın ilham kaynağı için bkz: Şu Hortumlu Dünyada Fil Yalnız Bir Hayvandır) olmadığımı bana hissettiren ofis arkadaşım Ebru'dan geldi. Ne oldu da bunu söyledi kendisi bilmiyorum ama bana "Sende borderline sendromu var oğlum." dedi. Ben cahil bir herif olarak bunu ilk önce sınırlarını bilememe sendromu falan gibi bir şey zannettim. Hak verdim, sınırını bilmeyen bir insanım. Bunu söyleyince kendisi yanlış anladığımı, borderline'nın başka bir şey olduğunu söyledi. Okudum ve öğrendim. Sağolsun canım arkadaşım sayesinde şahsımla ilgili sorulardan birine daha cevap almış oldum.