|
Hadi bakalım gece gece vicdan muhasebesine.
Bazı filmlerin bende yarattığı etkiden hoşlanmıyorum. Kızdığım, üzüldüğüm, hoş olmayan şeyler hatırladığım için falan değil. Beni düşündürdüğü için. Beni kendim, aniden bir yerlerden fırlayan hislerim hakkında düşündürdüğü için sevmiyorum bazı filmleri. Match Point'te bu olmuştu. Ana karakterin (erkek olan) yakalanmaması beni rahatlatmıştı. Oysa ki suçluydu. Hem birilerini aldatmış (eşini ve sevgilisini) hem de birini öldürmüştü. Bunlardan paçayı sıyırmasıysa beni rahatlatmıştı. Sevmemiştim bunu. Suçu Woody Allen'ın başarısına atıp işin içinden sıyrılabilirdim. Hatta başarısız dahi olsa ana karakterle kendini özdeşleştirme sorununa dayanarak kendimi rahatlatabilirdim. Nitekim yaptım da. Yaptım ama yine de zaman zaman kendime dönüp aynı soruyu sordum. Chris Wilton'ın (Jonathan Rhys Meyers'ın canlandırdığı karakter) kurtulmasına sevinmemeli miydim? Cevabım her defasında aynı oldu, evet!
Bir de ilginç bir huyum var, daha önce buralarda bahsetmiştim diye hatırlıyorum. Bir filmi izlerken ya da bir kitabı okurken başıma gelse utanç duyacağım şeyler olunca o kısımları atlayasım, o esnada başka şeylerle ilgilenesim, bırakıp daha sonra tekrar okuyasım/izleyesim geliyor. Aynı şekilde devam edemiyorum. Vicdanımla başbaşa kaldığımı hissediyorum öyle anlarda ve hiçbir şey olmuyormuş gibi davranmak beni rahatsız ediyor.
Ne var ki bu vicdanla başbaşa kalma meselesinde çelişik bir durum mevcut.
Şimdi Little Children'ı izlerken bunu daha iyi anlıyorum. (Yine yazma üşengeçliği çöreklendi üzerime, fazla uzatmayacağım.) Eşlerini aldatan bir kadın ve bir erkek, bir internet sitesinde gördüğü kıza saplantısı olan bir koca, çalışan ve evini geçindirmeye uğraşırken eşinin sınavlarını geçip avukat olmasını bekleyen bir kadın (hikayemizin masum kişisi gibi duruyor şimdilik -film daha bitmedi) filmin ana karakterleri. İşte ben bu filmi izlerken bazı sahnelerde yukarıda bahsettiğim fiillerden birini yapıyorum. Fakat nedense bunu yaptığım sahneler aldatan kişilerin yakalanma ihtimallerinin olduğu, saplantılı kocanın mastürbasyon yaparken eşine yakalandığı gibiler oluyor. Bunlarınsa benim vicdanımla ilgili olmaması gerekiyor. Başıma gelse kesinlikle utanacağım şeyler fakat kendi kendime hesabını sorduğumda hak vereceğim şeyler değil.
Ben bu çelişkinin altından kalkamıyorum.
Bazı filmlerin bende yarattığı etkiden hoşlanmıyorum. Kızdığım, üzüldüğüm, hoş olmayan şeyler hatırladığım için falan değil. Beni düşündürdüğü için. Beni kendim, aniden bir yerlerden fırlayan hislerim hakkında düşündürdüğü için sevmiyorum bazı filmleri. Match Point'te bu olmuştu. Ana karakterin (erkek olan) yakalanmaması beni rahatlatmıştı. Oysa ki suçluydu. Hem birilerini aldatmış (eşini ve sevgilisini) hem de birini öldürmüştü. Bunlardan paçayı sıyırmasıysa beni rahatlatmıştı. Sevmemiştim bunu. Suçu Woody Allen'ın başarısına atıp işin içinden sıyrılabilirdim. Hatta başarısız dahi olsa ana karakterle kendini özdeşleştirme sorununa dayanarak kendimi rahatlatabilirdim. Nitekim yaptım da. Yaptım ama yine de zaman zaman kendime dönüp aynı soruyu sordum. Chris Wilton'ın (Jonathan Rhys Meyers'ın canlandırdığı karakter) kurtulmasına sevinmemeli miydim? Cevabım her defasında aynı oldu, evet!
Bir de ilginç bir huyum var, daha önce buralarda bahsetmiştim diye hatırlıyorum. Bir filmi izlerken ya da bir kitabı okurken başıma gelse utanç duyacağım şeyler olunca o kısımları atlayasım, o esnada başka şeylerle ilgilenesim, bırakıp daha sonra tekrar okuyasım/izleyesim geliyor. Aynı şekilde devam edemiyorum. Vicdanımla başbaşa kaldığımı hissediyorum öyle anlarda ve hiçbir şey olmuyormuş gibi davranmak beni rahatsız ediyor.
Ne var ki bu vicdanla başbaşa kalma meselesinde çelişik bir durum mevcut.
Şimdi Little Children'ı izlerken bunu daha iyi anlıyorum. (Yine yazma üşengeçliği çöreklendi üzerime, fazla uzatmayacağım.) Eşlerini aldatan bir kadın ve bir erkek, bir internet sitesinde gördüğü kıza saplantısı olan bir koca, çalışan ve evini geçindirmeye uğraşırken eşinin sınavlarını geçip avukat olmasını bekleyen bir kadın (hikayemizin masum kişisi gibi duruyor şimdilik -film daha bitmedi) filmin ana karakterleri. İşte ben bu filmi izlerken bazı sahnelerde yukarıda bahsettiğim fiillerden birini yapıyorum. Fakat nedense bunu yaptığım sahneler aldatan kişilerin yakalanma ihtimallerinin olduğu, saplantılı kocanın mastürbasyon yaparken eşine yakalandığı gibiler oluyor. Bunlarınsa benim vicdanımla ilgili olmaması gerekiyor. Başıma gelse kesinlikle utanacağım şeyler fakat kendi kendime hesabını sorduğumda hak vereceğim şeyler değil.
Ben bu çelişkinin altından kalkamıyorum.
Yorum Gönder