Nafile

Gülmek, dedi. Devamını getireceğini düşünmüştük hepimiz. Oysa (o ise mi, halbuki mi; nedir bunun aslı bilir misin?) susmayı tercih etti. Belki de yoktu söyleyecek bir sözü. Olsaydı bu bizi memnun eder miydi? Bundan hiç emin değilim. Zira ne zaman ağzını açsa bizi pişman eder kendisini dinlediğimize. Sanılmasın ki söyledikleri bizi hedef alır da canımızı sıkar. Bilakis, hiç ağzına almaz iş arkadaşlarıyla ilgili en ufak bir dokundurmayı dahi. Öyleyse neydi bizi pişmaniye yemişten beter eden o akşam? (Pişmaniye yemek, evet. Tam karşılığı bu olsa gerek onu dinlemenin. Ne vazgeçilir, ne de zorluğundan hayıflanmaksızın yerine getirilir. O nedenle kimse bilmez pişmaniye yese memnun olur mu.)

O susunca ben başladım konuşmaya. Şuna "aldım sazı elime" demek isterdim lakin hiçbir sazda olmadığım gibi söz söylemede de pek becerikli değilim. sadece konuştum. Ne ahenkten ne derinlikten eser vardı sözlerimde. Kuru kuruya yankılandılar duvarlardan. Yine de sessizliğe yeğdi bu durum. Yokluğa (belki hiçliğe) ne kadar özlem duyarsa duysun insanoğlu (ki "özlemek dostluktandır" der Ahmet Telli, alakasız da olsa yazalım) yarım kalmış bir sözün bıraktığı sessizliğe...